දේදුන්න

ඈත අහසෙ දේදුන්නක් පායල.
මල් වැහි පොද එක දෙකකුත් එක්ක.
අපෙ සුපුරුදු ලොවි ගහ යට බන්කුවෙ මම වාඩි උනේ හිතේ හුස්මක් හිර කර ගෙන.
මම ගහට ඔළුව බර කලා.
වෙනදට නම් ඔලුව තියන්න ඔයාගෙ උරහිස තිබ්බා.
ඔයාට වාරු වෙල ඉන්න වෙලවේ ඔයාගෙ ඇඟිලි තුඩු වලින් මගෙ ඔලුව පිරි මදින කොට මට දැනුනෙ නිරාමිස සුවයක්.
එත් අද ඔයා නෑ මන් ගාව.
ඔයා හිටියනම් ඔයාට පෙන්නන්න තිබුනා දේදුන්නෙ ලස්සන.
දවසක් ඔයා කිව්වා ඔයා තරම් දේදුන්න ලස්සන නෑ බබෝ කියල.
මගේ හිත් අහසෙ පාට පාට රටා මවල හදිසියේම අතුරුදහන් වෙලා ඔයා ගියෙ ඇයි කියල තාමත් මන් හිතනව.
හරියට අර අහසේ පායපු දේදුන්න වගෙ.

ලියා එව්වේ - උපේක්ෂා (http://gurupara.wordpress.com/)