මට උදවු කරන්න...

මං අතරමං වෙලා... අතීතයත් වර්තමානයත් අතර අතරමං වෙලා...

එදා  "හැම දෙයක්ම දාලා මං ළගට එන්න.මං පුංචි සුදු රෝස මලක් වගේ ඔයාව බලාගන්නම්" කිව්ව ඔයාම "ඔයත් එක්ක ජීවත් වෙන එක මහ කරුමයක්" කියන්න තරම්," මගේ ජීවිතේ සම්පූර්ණ වෙන්නෙ ඔයා මං ළග නම් විතරයි" කියපු ඔයාම "ඔයා නිසයි මට හැම දෙයක්ම නැති වුනේ.. ඔයා එක්ක ඉන්න එක අමාරුයි නෙවෙයි, ඉන්න බෑ" කියන්න තරම්,මගෙන් වුණු වැරැද්ද මං තාම හොයනවා.

මමත් වැරදි ඇති.. ඒත් මෙච්චර හිත රිද්දන්න තරම්, මගෙන් මිදිලා ඈතට යන්න හිතන්න තරම් වරදක් නම් කරලා නෑ මං.

මට උදවු කරන්න පුළුවන් නම්, ආයෙමත් ඒ ලස්සනම ලස්සන හීනයක් වගේ අතීතයට යන පාර හොයාගන්න..

ලියා එව්වේ - Smiles Tears

නැවත උපන් සතී

නිශාගේ මලගෙදර ගිහින් ගෙදර එන්න බස් එකට නැගපු වෙලාවේ ඉඳන් මම කල්පනා ලෝකේ.
මම ආයේ අලුතෙන් ඉපදුනා වගේ මට දැනෙනේ ඇයි??
ඒක හරිම පුදුමයක් නෙමෙයිද?
විශේෂයෙන් නිස්සංක විජේකෝන්ගේ මරණයෙන් සරස්වතී මානවඩුට අලුත්ම ජීවිතයක්
ලැබුනා වෙන්නේ කොහොමද?
ඒත් ඒක එහෙම වෙලා.
නිශාගේ නිසල සිරුර දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට මට හිතුනේම මගේ දවස හෙට නෙමෙයි කියලා මම කොහොමද කියන්නේ කියන එක.
"ලෝකයට තමන්ගේ යුතුකම් ඉටු නොකරන මිනිස්සු ජීවත් වුනත් මරුණා වගේ සතී " නිශාගේ වචන ඔව් මම අයුක්තියට විරුද්දව හඬ නගනවා. ඒකයි මගේ යුතුකම.
ඒ මම, අත්තම්මා, අයියා, අක්කලා, බෝ ගහ වත්තේ මිනිස්සු විතරක් නෙමේ හැමෝම වෙනුවෙන්.
මට හිතුනේ මම ආයේ අලුතෙන් ඉපදුනා කියලා.

ලියා එව්වේ - දුකා (http://dukaa.blogspot.com/)

මම තවම ආදරෙයි..

අපි ආදරයෙන් පැරදී අවුරුදු දෙකකි.
කැම්පස් ජීවිතෙන් අන්තිම දවස අදයි...

"All the best හශිනි" 

ඇයට සමුදීලා ආපහු හැරුනා.

එකපාරටම........

"බිමල්, ඔයා එක්ක ටිකක් කතා කරන්න පුලුවන්ද ?"

මම ඔලුව වැනුවා

"මට සමාවෙන්න බිමල්, මම ඔයාට නපුරු උනාට..."
"නෑ හශිනි, මමයි නපුරු උනේ, ඒනිසා මට සමාවෙන්න"

වෙලාව 8ට කිට්ටුයි.

"යන්න කලින් මට ඔයා දිහා බලන් ඉන්න දෙන්න"

මම ළං උනා...
ඇගේ ඇස් මගේ මුහුණ කියවනවා, ඒ ඇස්වල තියෙන්නේ දුකද, ආදරයද, පසුතැවීමද කියලා හිතාගන්නත් කළින්,

"හශිනි අපි යමු"  

ඒ ඇගේ මිතුරිය...
ඇගේ ඇස් අගින් කඳුලු කඩා වැටුනා.

"බිමල්, මම තවම ආදරෙයි"
"මමත් ආදරෙයි",

දැනටමත් තවකෙකුට අයිති මගේ ඇස් අගිනුත් කඳුලු මතු උනා...

ලියා එව්වේ - කුන්ෆු පැන්ඩා (http://tubelyt.blogspot.com/)

අභිනිෂ්ක්‍රමණය..

මම මේ ක්‍රමයෙන් හෙම්බත්වෙලා හිටියෙ.
අම්ම තාත්ත, අක්කල, මල්ලිල, යාළුවෝ... රස්සාව.. හැම දේකින්ම ගැලවිල අන්තිමේ මගෙනුත් ගැලවෙන්නයි මට ඕන කලේ...
මම කැලේට වැදුණ දවසක් එපාම වුණ වෙලාවක ආයෙ නොඑන්න හිතාගෙන...
ගල් ගුහාවක සීතලේ ගැහි ගැහී දවසක් හිටිය. තවත් දවසක් ගහක් යට වැස්සෙ තෙමෙමින් ගුලි වෙලා හිටිය. කූඩැල්ලො මදුරුවො එක්ක තවත් සත්තු ගොඩකට මම ලේ දන් දුන්න. ඵල වැල තියා වැලේ වැල්වත් නැති කැලේ කන්න දෙයක් හොයාගෙන තවත් දවස් දෙකක් ඇවිද්ද...
මට මාවම එපා වුණා. ඒත් මම අතහැරපු අනිත් දේවල් ඕන වුණා...
මම ආයෙත් ගමට ආව...
ගම කෙලවර පිට්ටනියෙන් ගමට මතුවෙද්දි මගේ යාළුවො ටික හිනා වෙවී ෆුට් බෝල් ගහනව මම දැක්ක.

(කේ.එස්.ගනේගොඩ මහතාගේ අදහසක් ඇසුරින් )

ලියා එව්වේ - h (http://living.hartstuff.com/)