නුඹ විය හිමිදිරිය මා විය මද්දහන.. කවුරුන් වීද නුඹ අත ගත් සඳපාන...

පරන පොත් අස්සෙ කොච්චර හෙව්වද.. තාමත් නැනේ මෙක..
අහ් මේ පොත නේද..
මේ තියෙන්නෙ
"නුඹ විය හිමිදිරිය මා විය මද්දහන"
පරණ පොතක් අස්සේ තිබිල අහුන කොල කැල්ලක ලියල තිබ්බ පද පෙලියක්..
හිත අතීතෙට ඇදිල ගියෙ නොදැනුවත්වම
"ඔයා මගෙ නේද.. මාව දාල යන්නෙ නැ නෙද..?"
"නැ කවදාවත් නැ.."
ඔයයි මායි හරියට මේ වගෙ.."
කියල කොල කැල්ලක එදා ලියුවේ.
"නුඹ විය හිමිදිරිය මා විය මද්දහන"
කියල..
ඔයාව මම තවත් කෙනෙකුත් එක්ක අතේ එල්ලිලා ඉන්නව දකිද්දි මට ඒ කතාව
මතක් වුනා..
අද මන් මේකේ ඉතුරු ටිකත් මෙහෙම පුරවනවා..
"නුඹ විය හිමිදිරිය මා විය මද්දහන..
කවුරුන් වීද නුඹ අත ගත් සඳපාන..."
ඉතින් ජීවිතේ ඔහොමලු

ලියා එව්වේ - නිසල් (http://nisaldl.blogspot.com/)

දුක

මිතුර, මා දුක් විඳි බව සැබවි. එදාටත් වඩා මම අද දුක් විඳිමි. දුක යනු කුමක්දැයි මා ඉගෙන ගන්නේ දැන්ය. හිත හිර කරගන්නා මේ කටුක පීඩනය දුකක් බව සැබවි.

වෙන කරන්නට දෙයක් නැති තැන මා දුක් විඳිමි. කවදා කොතැනක මෙය කෙළවර වේදැයි නොදනිමි. ජීවිතය පිළිබඳ සුභ සිහින ප්‍රාර්ථනා තැබූ කාලය අවසන්ය.

හැර යන බවට සමස්ථ විශ්වයම ශපථ වෙද්දීත් නුඹ කෙරේ තැබූ විශ්වාසයම මා ජීවත් කරන්නට ඇත. එහෙත් සිදු නොවිය යුතු දේම සිදු විය.

බලාපොරොත්තුවේ වසන්තය අවසන්ය. පැමිණ ඇත්තේ බිඳුණු පැතුමේ ශීත ඍතුවය. සීතලෙන් ලේ බිඳුඳ මිදෙන කල ගෙවුණු වසන්තය තුරුළු කරගෙන මම ඉකි බිඳිමි.

මිතුර, ඉදින් මා ගල් ගැසෙන සැටි බලව.

ලියා එව්වේ - පිණිබිඳු (http://lakmisher.blogspot.com/)

"නුඹම විය.........."

"ආදරය නම්

අන්දකාරයේ

මංමුලාවූ හදවතට

ආලෝකයක් වී

දිවි මාවතේ

ඇවිද යන්න

මග පෙන්වමින්

සිත් අහසේ පෑයූ

පුංචි තාරකාව

නුඹම විය

මා දාවා පෙලා

මා අසරණ කළ

පාළුව තනිකමට

නැවතුමක් වූයේ

නුඹම විය

මා කදුළ සේම

මා සිනහව

හදුනාගත්තේද

නුඹම විය

මවකසේ

සෙනෙහසින්

සොයුරියකසේ

ආදරෙන්

මා වටා හිදි

මහා පවුර

නුඹම විය

මගේ හද ගැහෙන රාවය

ඒ හාද් රිද්මය

හැදිනියේ

නුඹම විය

දෛවයේ සරදමින්

පුංචි තාරකාව

සිත් අහසින් ගිලිහිනිදෝ

නොදනිමි තවම මා

ඒ මතකයන් සැමදා

කදුලු පිණි වී

නෙතු අගින් ගිලිහුනද

මගේ හදවතට

යලිත්

වේදනාව

මා ලොවට

පාලුව තනිකම

රැගෙන ආවේ

නුඹම යයි

ලොවට හඩගා

කොළස නමි මා

කියනු පවසන්

ඉතින්"

ලියා එව්වේ - සොඳුරු මිනිසා (http://sonduruminisa.blogspot.com/)

ඔබ

මා හට පළමුවෙන්ම හමුවූයේ පෙරපාසලේදීය. එදවස මා හට නිසැක මතකයක් නොමැති වුවත් ඔබගේ මුව අද මෙන් මතකය. පසුව ඔබ හා මා එකම විදු බිමකට පා තැබුහ. එකල මා සිත් තුළ වූයේ ඔබ කෙරෙහි කැමැත්තකි. පන්ති කාමරයේදී, ක්‍රීඩා පිටියේදි ඔබ ඉදිරියේ වීරයෙකු වීමට ආසා කළෙමි. වයසින් මුහුකුරා එන විට එම කැමැත්ත ආදරයක් බවට පත්වූයේ කෙසේදැයි අදද මා නොදනිමි. ඔබ හට එම ආදරය පැවසීමට ගත් සෑම උත්සාහයක්ම එකල නිශ්ඵල විය. කාලයාගේ ඇවෑමෙන් මාගේ ජීවිතයද ප්‍රශ්ණ තුළ පැටළුණි. ඔබද නොසිතූ මොහොතක දුර ඈතකට නික්මුනේ පාසලද හැර යමිනි. තොරතුරක් සෙවීමට එකල මා හට හැකියාවක්ද නොතිබුණි. අද මා ඔබව සොයමි. ඒ ඔබට ඇති ආදරයේ නාමයෙනි.

ලියා එව්වේ - මාලක රත්නායක