බටහිර ඉවුරේ
දුශ්කර ගම්මානයක මීට දශක ගනනාවකට පෙර දිනයකි, එවකට මා ජීවිතය උගනිමින් උන්
ළදැරියකි. බැටළුවන් දක්කාගෙන තණ පිටියට
ගොස් නැවත පැමිනෙමින් සිටියෙමි. කවදත් ගුප්ත නිහැඬියාවක වෙලී තිබුණු නිවස දෙසින්
වේදනාකාරී කෙඳිරියක් ඇසුණි. මද විවේකයන් ගනිමින් නොනවත්වා ඇසුනු කෙඳිරිය ආසා
හිඳින්නට තරම් සිත සවිමත් නොවුනෙන් හඬ ඔස්සේ දිව ගියෙමි.
“ඔහෙන්
හිටපන්. ඇතුලට යන්න ඔනිනෑ..” අම්මාගේ කාමරයේ අසල උන් තාත්තා කෑගෑවේය. බිය නිසාම මා මිදුලට පසු
බැසීමි.
එහෙත්
කුතුහලය......
එකට
මිටි තමා බඳින ලඳ සිදුරු වලින් ආවරණය වු ජනේලයෙන් එබී බැලීමට තරම් නිර්භිත වීමි.
අළුත
උපන් බිළිඳෙකු තිඹිරි ගෙයි තුල මියයමින් සිටී.
“මේ
පාරත් කෙල්ලෙක්”
මවගේ වියලුණු දෙතොල් පෙති අතරන් පිටවුනි.
ලියා එව්වේ - සුදු හංසි (http://kaveej.blogspot.com/)
