ඔවුන්

පාළු රෑක ඇගේ කාමරේ අසලින් යනවිට සිහින් ගෙරවිල්ලක් ඇසෙනවා සේ දැනෙන්නේත්, උඩුරැවුලක් සහිත වැඩිහිටි පිරිමියෙක් දකිනවිට යන්තමින් මතකයේ රැඳී ඇති ඔහුගේ රුව මැවෙන්නේත් තවමත් ඔවුන් අහිමි බව පිළිගැනීමට සිත අකමැති නිසා විය හැක.

තනිව නැගීසිටීමට තරම් දෙපා යන්තමින් සවිමත් නමුත්, තව කලක් ඔවුන් අප සමග සිටියානම් එය මහමෙරක් තරම් යැයි සිතෙන වාර ගනනේ නිමක් නැත. ලෙඩක් දුකක් නිසා හැමෝගේම මුවින් පිටවන එකම වචනයත් පිට නොකර හිතේ තබාගෙන සිටින්නේ පිට වුනත් එය අසන්නට කෙනෙක් නොමැති නිසාවෙනි.

සිටින විටට වඩා නොමැති විට සිය දහස් වරක් අගේ දැනෙන ඔවුන් අවාසනාවකට මෙන් අද අප අසල නැත. ඒ අඩුව පිරවීම කිසිවෙක් කිසිදා සමත් නොවනු ඇත.


ලියා එව්වේ - නිෂාන්