ලෝකේ හරිම අසාධාරනයි

බෑ අම්මේ ඕකව නම් අතාරින්නෙ නෑ
මටත් ඉන්නවනේ යාලුවෝ..

පුතේ මේක මෙතනින් නවත්වන්න..
උන් තිරිසන්නු, මොනවයින් මොනවද නොකරන්නේ

එතකොට පාඩුවේ පාරේ යද්දී
කතා කරල බිම දාගෙන ගහපුවාම
හරිද?

මම වරදක් කරල තියනවද උන්ට?
මේක මාර ලෝකයක්නේ.... හෙන ගහන අසාධාරනයක්නේ..

නොනවතින අම්මාගේ කියවිල්ල නොඇසෙන්නට රූපවාහිනියේ හඬ උපරිම කලෙමි.
"1994 රුවන්ඩා මානව සංහාරයදී
ඝාතනය වූ 800000ක් ගෝත්‍රික වැසියන්ගෙන්,
300000 වයස අවුරුදු 12ට අඩු අහිංසක කුඩා දරුවන්ය.
එය වැළැක්වීමට එරට පාලනය කළ බෙල්ජියම රජය කිසිඳු ක්‍රියාමාර්ගයක් නොගත්හ. තවද.........."
අම්මාගේ නොනවතින කථාවේ අවසන් වාක්‍යද සමගාමීව විකාශනය වනු මට හොඳින් කන වැකුනි.
ලෝකේ හරිම අසාධාරනයි තමයි පුතේ... වරෙන් ඔය මූනේ තැල්ම පොඩ්ඩක් උනු වතුරෙන් තවන්න.

ලියා එව්වේ - නිසල (http://nisalanirmana.blogspot.com)

අනතුර

"බ්‍රේකින් නිව්ස් ඇහුවෙ නැද්ද ? අන්න ප්ලේන් එකක් කඩං වැටිලලු"
රොහාන්...  නිහඬය.
මා සිත ගැහෙන්නට  පටං ගත්තේය. පාලක කුළුනේ සිටින  සොයුරාට ඇමතුවෙමි.
"අද උදේ එයාබෝන් ගිය එක තමා නංගි බය වෙන්න එපා රොහාන්ට කරදරයක් නැතුව ඇති. මං හොයල බලන්නම්."
රොහාන්... දුරකතනයත් නිහඬය.
"මීට සුළු මොහොතකට පෙර සිදු වූ ගුවන් අනතුරින් යානයේ සිටි සියළුම හමුදා නිලධාරීන් ජීවිතක්ෂයට පත් වී ඇති බව.... "
මා  අවට ලෝකයම මා වටා භ්‍රමණය වේ. මම මහ හඬින් කෑ ගැසුවෙමි.
"රොහාන්........"
සියොළඟම සීතලය. දහඩියෙන් පෙඟී ඇත. වෙවුලන දෑතින් ගැහෙමින් දුරකතනය ගෙන මා ඔහු ඇමතීමි.
"රොහාන්......"
"ඇයි රත්තරන් මේ...? පාන්දර දෙකයි. ඔයා නරක හීනයක් දැක්කද මගෙ සුදූ මැණික????"     

 ලියා එව්වේ - සංජු (http://sanjuishere.blogspot.com/)

සමනල්ලු

ජයමංගල ගී හඬ මැද්දේ මංගල පෝරුව අසල රෑදී සිටීම මානසික විඩාවකි. ඔහු මා  පසෙකින්ය,  අද ඔහුගේත් මගේත් සිව් අවුරුදු ප්‍රේමය නිමා වේ. ඒ විවාහයකිනි. නමුත්..

පෝරුවේ චාරිත්‍ර නිම කල වහා දැඩි හදිසියක් මවා පාමින් හෝටලයේ වැසිකිලිය දෙසට දිවගියමි. කැඩපත ඉදිරියේ පෙනෙන  මගේ දෙනෙත් කඳුලු බරවී තද රත් පැහැවී තිබිනි. ඒවාට නිදහසේ ගලායාමට ඉඩ දිය යුතුය. සරසවිය පුරාවට අප ඇවිද ගිය තැන්, සති අන්තයේ අප නැවතුනු සොඳුරු ඉසව්වන්. නෙත් මානයේ මැවි මැවි වේදනා මවද්දි දොරට තඩිබාමින් හිරිහැර කරන්නේ කවුදැයි බලන්නට දෙනෙත් පිසදා පිට වුනෙමි.

මොනවද කරන්නේ... අරහේ  උඹව හොයනවා.. මොකද මේ අඬලා.....???  විකාරද උඹට...  ගෘප් පොටෝ එකට බෙස්ට්මන්ව හොයනවා පලයන් ඉක්මනට.

ලියා එව්වේ - සුදු හංසි (http://kaveej.blogspot.com/)

හිටු කියා බැරිනම් ඉඳු කියා ළමයි හැදීම

ගිහාන් සුරංගලගෙ ගෙදර ගියේ අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ. සුරංගයි ශානිකයි උන් දෙන්නගෙ අවුරුදු හතරක විතර පොඩි එකාට බත් කවාගන්න යුද්දෙක.

ගිහානුත් පැත්තක ඉඳන් යුද්දෙ බලන්න ගත්තා.

පොඩි එකාට තනියම කන්නත් ඕන... අම්මයි තාත්තයි ඉන්නත් ඕන... තව මොනවදත් ඕන වගේ...

ඌ කෑම පිඟානෙ බත් ඇට හල හල බෙරිහන් දෙනවා.

ටිකකින් ශානිකා පොඩි එකා ඉස්සරහ බිම ඉඳගත්තා...

'හරි මගේ සුදු පුතා දැන් කන්නකෝ... අම්මි බිම ඉඳගත්තනේ...'

ඒත් පොඩි එකාගෙ ඇඬිල්ල නැවතුනේ නෑ...

'ඔයත් ඉඳගන්න අනේ...'

ශානිකා සුරංගට කිව්ව. සුරංග ගිහාන් දිහා බලාගෙනම ශානිකා ළඟින් බිම ඉඳගත්තා...

'හරි මගේ සුදු අම්මි තාත්තිත් දැන් බිම. දැන් බයි කන්නකෝ'

සුරංග කිව්වා.

'මරු ළමයි හැදිල්ල.'

ගිහාන් හිතුවා.

ලියා එව්වේ - hare :-)

Adopt a dog

මට මේක හැමදාමත් කරන්න බැහැ ඔයාලගේ අම්මට කොච්චර කිව්වත් වැඩක් නැහැ ඇඳේමයි ජරා කරන්නේ. මට පුළුවන්ද හැමදාම ඔය ජරාව අදින්න. ඉක්මනටම එයාව කොහේ හරි ගිහින් දාන්න නැත්නම් මන් යනවා අපේ ගෙදර.

ලබන සෙනසුරාදට මොකුත් වැඩ නම් දාගන්න එපා. මිසිස් සිල්වියාලගේ බලු අයිතිවාසිකම් සුරෑකීමේ සංවිධානයෙන් පාරේ ඉන්න බල්ලෝ හදාගන්න දෙන උත්සවයක් තියෙනවා ඒකට යන්නම ඕනේ අපි.

අනේ බලන්නකෝ මේ පැටියා, මොන හිතකින් මිනිස්සු මුන්ව පාරට ගෙනත් දැම්මද මන්දා අපි මූව හදාගමු නේද??...

දැන් කවුද මේකව නාවන්නේ, කවන්නේ, පොවන්න, උගේ ජරාව අදින්නේ?

මන් කරන්නම්....

දැන් කොහෙද මූව ගිහින් දාන්නේ කූඩුවක්වත් නැතුව...

ඇයි ඔයාලගේ අම්ම හිටපු එළියේ කාමරේ තියෙන්නේ දැන් ඒක හිස් නේ.

ලියා එව්වේ - නිෂාන්

කාර්තිශා!

ගත දවනා ගිණි අව්වේ

කර්කශ වූ මහ පොළොවේ

අරුම පුදුම ලෙසින් පිපුණ

රෝස පැහැති රෝස මලකි

මටනම් නුඹ

කාර්තිශා…..

ආමි ඇඳුම් දැක ඔරවන

කොළඹ උන්ට සිහන සලන

පුදුකුඩියිරිප්පු හන්දියේ හිඳ

තඹ පෑ දූවිල්ල මැද්දේ

මිදි විකුණන

කාර්තිශා…..

බිත්තියේ ඇති උණ්ඩ පාර

සුළඟිල්ලෙන් හාර හාර

උකුලු මුකුළු සිනා බසින්

“මාත්තියා… මාත් කොළඹ අරං යන්න” 

කියා නුවන් කොණින් බලා

මගෙ හදවත නවතා ලූ

සුරඟන නුඹ

කාර්තිශා…..

“එන්න මාත්තියා ගන්න මේවා”

“යාපනේ තීන හොඳම ඒවා”

කනට කරලා හොර රහසින්

“මේ ගාණට මාත්තියාටමයි”

ඇස් ලොකු කර මදෙස බලා

ඇහැක් ගසා සිනහා පපා

වැඩි ගාණට

තැලිච්ච මිදි

පොකුරු පිටින් මට විකුණුව

දෙව් දුව නුඹ

කාර්තිශා!

ලියා එව්වේ - පූසා (http://sudupoosa.tumblr.com/)

මාලය

පිරිමි දහසයක්ද ගැහැණු තුනහමාරක්ද සහභාගි වූ රැස්වීම අවසන් වූයේ මඳ වැස්සක් වැටෙමින් තිබියදීය.

වැස්ස. කොළඹ නවාතැන්හල් තෙමමින් ඇද හැළුණි.

අපි. පිටත මහ වැසි වසිද්දී, බත්තරමුල්ලෙහි හතර හය ප්‍රමාණයේ නාන කාමරයකින් දහදිය සෝදා හලෙමු.

“ආ...!“

මේසය මත තිබූ මාලය ගත් ඈ එය මා වෙත දිගු කලාය. කොණ්ඩ කටුවක් දත් අතර තිබියදීම.

“මොකටද....?“
“අරන් යන්න ...!“
“කොහාටද....?“
“යන හැමතැනම. පරෙස්සමට. හැබැයි මට ආපහු දෙන්න.“
“කවද්ද...?“
“ඊලඟ දවසෙ....!“

***********************************************

ඊලඟ දවස. තවත් මාස තුනයි තුන්කාලකට පසුව එළඹුණි.

මාලය. මම යලි ඇය වෙත පෑවෙමි.

ඇය. වහා පැන මාලය ගත්තාය. ආදරයෙන්. ආශාවෙන්. උනන්දුවෙන්.

“දැන් මට පුළුවනි මෙයාගෙන් අහගන්න ඔයා මං නැති අතරෙ මොකද කලේ කියල.....!“



ලියා එව්වේ - අනිල් (http://wasnthayeaga.blogspot.com/)

රේල් පීලි

රේල් පීලි දිහා හුඟ වෙලාවක් බලාගෙන හිටිය නිසා මට ඒවා පෙනුනේ බොඳ වෙලා. හරියට එකතු වෙලා වගේ. ලොකු කලබලයකින් මගේ වටේට ලෝකය කැරකුනා. කෝච්චි ආවා. ගියා. සෙනඟ ඒවාට නැග්ගා. බැස්සා. ඈත යකඩ කටකින් මොන මොනවාදෝ කිව්වා. මට කිසිම දෙයක් ඇහුනේ නැහැ. පෙනුනෙත් නැහැ. ඊට වැඩිය කලබලයක් මගේ හිත ඇතුලේ පෙරලුනා.

ඈ ආයෙත් මගේ ළඟ හිටගෙන ඉන්න බව මට ඉබේම වගේ දැනුනා. මං උන්නු බංකුව පිටිපස්සෙන්.

“ඇයි?”

මම ඔලුව නොහරවාම ඇහුවා.

“ආයෙත් සැරයක් මූණ බලන්න. අන්තිම සැරේට.” ඈ ඇහෙන නෑහෙන ගානට කිව්වා. කෝච්චියක් ඇගේ හඬ උදුරා ගත්තා.

මම රේල් පීලි දිහා බලාගෙනම හිටියා.

ඈ ටික වෙලාවකින් යන්න ගිය බව මට දැනුනා.



ලියා එව්වේ - මලිති (http://sahaspiyawara.blogspot.com.au)

කඩ්ඩ තමා

විභාග ශාලාවෙන් පිටත එකම කසුකුසුවකි. තම තමන් ලියු පිළිතුරු සසඳමින්, ප්‍රතිථල අනුමාන කරමින් මිතුරු මිතුරියන් කතාබහේ යෙදෙද්දී හුදෙකලා මම තනිවම පඩිපෙල නැග ප්‍රධාන මාර්ගයට පිවිසුනෙමි. බස් නැවතුම කෙලවරක කසාවතින් සැරසුණු පැවිදි කෙනෙකි. මට පිටුපා සිටියේ මෙහෙනියක් බව හඳුනා ගැනීමට හැකිවිය.

සිතට දැනුනේ කවරාකාර හැඟිමක් දැයි සිහිකරන්නට වෙහෙසෙන නමුත් තවමත් පැහැදිලි නැත. ඇය හා කතා කාරීමේ බලවත් උවමනාවකින් දැවීගියෙමි. නමුත් මින් පෙර කිසිදාක මෙහෙනියක් හා කතා කොට නොමැත්තෙමි.

“ඔබ තුමින් විබාගෙට වාඩි උනාද?“

“ඔව්.. ඔයත් විභාගෙටද ආවේ“

“එහෙමයි“

“ලේසිද?“

“එහෙමයි, අමාරුම නැහැ පාස් වෙයි“

“ඊලඟ දවසේ ඉංග්‍රීසි මොනා කරන්නද මන්දා.. අනික්වා නම් ගොඩයයි කඩ්ඩ තමා චාටර්ම“

ඇය කියද්දි අමාරුවෙන් සිනාවක් මවාගතිමි!



ලියා එව්වේ - සුදු හංසි (http://kaveej.blogspot.com/)

ස්පාන්යෙට පිපින්යා

පෙරේරා රාළහාමි දවසක් ඉබ්බන්වල හන්දියෙ ඩියුටි කරනකොට මෝටර් සයිකලයක් එනවලු කඩාගෙන.
රාළහාමි විසිල් ගහලා බයිසිකලේ නතර කළා.
'මොකද හදිස්සිය? මේ හරියෙ ලිමිට් දන්නෙ නැද්ද?'
'අනේ සර්... පොඩි හදිස්සියක්. එළවලු ටිකක් මරදානට අරං යනවා'
'කොයිතරං හදිස්සි වුණත් නීති රීති තියෙනවනේ... ගන්නව ලයිසන් එක'
බයිසිකල්කාරය ලයිසන් එක දෙනව...
'මොකක්ද නම?'
'ඥාණසිරි'
පෙරේරා රාළහාමි ඔළුව කසන්න ගත්තා. ඥාණසිරිට වැඩේ තේරුණා... දෙන්නම් වැඩේ කියල හිතුව.
'කොහෙද පදිංචි?'
'කොම්පඤ්ඤ වීදියෙ සර්'
'රස්සාව?'
'ස්පාඤ්ඤෙට පිපිඥ්ඥා පටවනව සර්''
'හ්ම්... මේක ගෙවල එනව ලයිසන් එක ගන්න'
රාළහාමි ලයිසන් එක අරං ගියා. දඩ කොලේ ලියල තිබුණෙ මෙහෙම

නම - න්යානසිරි
පදිංචිය - කොම්පන්ය වීදිය
රැකියාව - ස්පාන්යෙට පිපින්යා පැටවීම 

ලියා එව්වේ - hare :-)

සත්ව කරුණාව

ළමයෝ, ඉක්මනට මෙහාට වරෙන්...
මේ අහිංසක බලු පැටියට කවුද ගහලා...
ඌ කකුලක් කොරගහනවා....

රත්නේ අයියේ ආරංචිද වැඩක්....

ඊයේ රෑ සුමපාලයව ඉස්පිරිතාලේ ගෙනිහින්. අර අලුතෙන් ආපු උන්ගේ ගෙවල් ගාව වැටිලා ඉඳලා. ඒ ගෙදර උන් එක්ක එච්චර හිත හොඳින් නෙමෙයි ඉඳලා තියෙන්නේ. මිනිස්සු කියන්නේ බීලා වැටිලා කියලා, ඒත් මන් හිතන්නේ අරුන් ගහලා.

උන්ගේ &^*(^*&....

කොල්ලෝ ගෙනෙන් අර ඇඳ යට තියෙන කිතුල් පොල්ල මන් ගිහින් ඕකුන්ට පාඩමක් උගන්නලා එන්න. සුමනේට අත තියන්න උන් කවුද???

පිටින් ආවනම් ඒ විදිහට ඉන්න ඕනේ කාලකන්නි හැත්ත.

මන් ඉක්මනට ගිහින් අරූගේ අණ්ඩක් කඩලා එන්නම්....

ළමයෝ අර මේසේ උඩ සල්ලි ඇති, කඩෙන් බිත්තරයක් ගෙනත් හදලා දීපන් ඔය අසරණ සතාට.

ලියා එව්වේ - නිෂාන්

කඳුළු

“ලොකු අය වැටුනේ නැතිවත් අඬනවද අම්මා?”

“ඇයි මගේ පුතා එහෙම ඇහුවේ?”

“අම්මා ජනේලෙන් එලිය බලාගෙන අඬනවානේ .. ඉතින් අම්මා වැටුනේ නැහැනේ ”

“අම්මා ඇඬුවේ නැහැනේ පුතා.. නිකම් වැස්ස දිහා බලාගෙන හිටියානේ”

“වහින එක ගැන අම්මාට දුකද? ඒකද අම්මා අඬන්නේ? ”

“ම්ම්.. නෑ පැටියෝ..”

“අම්මා එපා කියද්දී මම තෙමෙන්න ගිය එකටද? ඔන්න මම ආයෙත් යන්නේ නැහැ! ” 

“නෑ.. නෑ!”

“එහෙනම් මගේ බෝට්ටුව ගහගෙන ගිය එකටද අම්මා අඬන්නේ? අයියෝ අපි තව එකක් හදමු!”

“....!”

“එහෙනම් අර කුරුළු පැටව් තෙමෙන එකටද අම්මාට දුක? අර අපි උදේ පාන් කෑලි දුන්නේ ...”

“ඔව්.. පුතේ, අම්මට ඒකට තමයි දුක හිතුනේ ... අම්මා ආයෙත් අඬන්නේ නැහැ හොඳේ"



ලියා එව්වේ - මලිති (http://sahaspiyawara.blogspot.com.au)

පාට දෙකේ මනාලිය

මනෝජ් ගීතිකා දෙන්න කසාද බැන්ද. චාරිත්‍ර කිසි දෙයක් නැතත් හැමෝගෙම ආශිර්වාදෙන්, පොඩි වියදමකින්.

පස්සෙ දවසක දෙන්නට ඕන වුණා වෙඩිං හෝම්කමිං ‍පින්තූර ගන්න. ඉතිං ඇඳුම් කැඩුම් ලෑස්ති කරගෙන ස්ටූඩියෝවට ගියා.

ගීතිකා ‍ක්‍රීම් පාට සාරියක් ඇන්දා. මනෝජ් ලා නිල් කමිසෙට උඩින් කෝට් එක දාල කළු සපත්තු දැම්මා. දෙන්න ඒ විධියට වෙඩිං පින්තූරෙ ගත්තා.

ඊට පස්සෙ ගීතිකා ඇන්ද රතු පාට සාරිය. එයාට හැඩ වෙන්න උදව් වෙලා මනෝජුත් ලෑස්ති වුණා. එයා එයාගෙ රතු කමිසෙ ඇඳල ‍කෝට් එක උඩින් දැම්ම. රතට හුරු දුඹුරු සපත්තු දෙක හොයන්න බෑග් එක පෙරළුවා.

පොටෝග්‍රැෆර් ළඟට ආව.

'මේ මිස්ට, ඔයා වෙන එකක් ඇන්දෙ නැතිවට කමක් නෑ. බ්‍රයිඩ් රතු ඇන්දම ඇති.'

ලියා එව්වේ - hare :-)

(අ) නුවණැති පුරෝහිතයා

එකෝමත් එක රටක හිටපු රජතුමෙකුට රට තොට සංචාරය කරනකොට සිරිපතුලෙ මඩ ගෑවෙන එක ලොකු ප්‍රශ්ණයක් උනාලු. ඒත් ඉතින් සංචාරය නතර කරන්නත් බෑනෙ, රාජකාරිය දේවකාරියටත් වඩා උතුම්ලුනෙ. මේකට විසඳුමක් විදිහට රජතුමා යෝජනා කලාලු රටේ හැමතැනකම බුමුතුරුණු අතුරන්න. ඒත් නුවණැති පුරෝහිතය කිව්වලු රජතුමාගෙ කකුලෙ මඩ ගෑවෙන එකනෙ ප්‍රශ්නෙ, ඉතින් රජතුමාගෙ කකුල් වැහෙන දෙයක් හැදුවනම් හරිනෙ කියල. ඔය විදිහටලු සපත්තු ඇති උනේ.

ඒ අතීත කතාව,

ඒ කාලේ අපි ඒ නුවණැති පුරෝහිතයට අත්පුඩි තැළුවා.

ඒත් අද හිතෙනවා,

ඒ මෝඩ පුරෝහිතය එහෙම නොකීවනම්,

එදා වේල හොයා ගන්න මහන්සි වෙන දුප්පත් අහිංසක මිනිස්සුන්ගෙ කකුල් වලත් මඩ බිංදුවක් වත් නොගෑවෙන වර්තමානයක් අපිටත් උරුම වෙන්න ඉඩ තිබුන කියල.

 ලියා එව්වේ - මන්දාරම (http://mandharama.blogspot.com/)