රේල් පීලි

රේල් පීලි දිහා හුඟ වෙලාවක් බලාගෙන හිටිය නිසා මට ඒවා පෙනුනේ බොඳ වෙලා. හරියට එකතු වෙලා වගේ. ලොකු කලබලයකින් මගේ වටේට ලෝකය කැරකුනා. කෝච්චි ආවා. ගියා. සෙනඟ ඒවාට නැග්ගා. බැස්සා. ඈත යකඩ කටකින් මොන මොනවාදෝ කිව්වා. මට කිසිම දෙයක් ඇහුනේ නැහැ. පෙනුනෙත් නැහැ. ඊට වැඩිය කලබලයක් මගේ හිත ඇතුලේ පෙරලුනා.

ඈ ආයෙත් මගේ ළඟ හිටගෙන ඉන්න බව මට ඉබේම වගේ දැනුනා. මං උන්නු බංකුව පිටිපස්සෙන්.

“ඇයි?”

මම ඔලුව නොහරවාම ඇහුවා.

“ආයෙත් සැරයක් මූණ බලන්න. අන්තිම සැරේට.” ඈ ඇහෙන නෑහෙන ගානට කිව්වා. කෝච්චියක් ඇගේ හඬ උදුරා ගත්තා.

මම රේල් පීලි දිහා බලාගෙනම හිටියා.

ඈ ටික වෙලාවකින් යන්න ගිය බව මට දැනුනා.



ලියා එව්වේ - මලිති (http://sahaspiyawara.blogspot.com.au)