එයයි මමයි

දසක් බලාපොරොත්තු මල් පලගන්වමින් මගේ යෝජනාවට ඈ කැමති වීමෙන් පසු මුල්වරට අප හමුවී, යන්නේ කොහේද කියා අරමුණක් නැතුව අපි දෙදෙනා ඔහේ ඇවිදිමින් සිටියෙමු.

ඇයත් මමත් පියවර මැන්නේ ගිනි මද්දහනේ දූවිළි පිරුණු කොළඹ නගරයේ පාරක වුවත් මට දැනුනේ අපි ඇවිදින්නේ සීතල නුවර එළියේ උද්ද්‍යානයක් තුල හිමිදිරි උදෑසනක කියාය .

මටත් නොදැනීම මම ඇගේ අතැඟිලි වලින් අල්ලා ගතිමි.

අද කවද්ද?.....
සඳුදා.....
නැහැ....
එහෙනම්....
මම ඉස්සෙල්ලාම ඔයාගේ අතින් අල්ලපු දවස...

ඇගේ මුවේ පැතිරුනු සොඳුරු සිනහ රැල්ල මට මුළු ලෝකයම අමතක කලා.

ඇය දෙසට හැරුනු මම සෙමින් "ඔයා දන්නවද,  ලෝකේ තියෙන වටිනාම වස්තුව දැන් මගේ අතේ තියෙනවා, ජීවිතේ තියෙන තුරාවටම රැක ගන්න"  යැයි පැවසීමි.

ලියා එව්වේ - නිෂාන්